Η Κιτιούκοβα Λένα και ο Κιτιούκοβ Βίκτωρ γεννηθέντες το 1946 και 1936 αντίστοιχα είναι γέννημα θρέμμα του χωριού. Μετά από τη μαζική μετανάστευση των κατοίκων του χωριού στην Ελλάδα το 1992 με ’93, είναι απο τις ελάχιστες οικογένειες Ρωμιών που απέμειναν.

Τους παρακάτω στίχους έγραψε η Λένα για τους συγχωριανούς της, εκφράζοντας έτσι την βαθιά λύπη και στεναχώρια της για την απουσία τους από το χωριό. 

Λένα     –         Είχα ετοιμάσει την ζύμη απο το βράδυ, το πρωί ήταν ήδη έτοιμη.

Βίκτωρ –        Πιάσε να το πάμε στο φούρνο, αλλιώς θα σβήσει η φωτιά.

Λένα     –         Άφησε το να πάρει ωραίο σχήμα πρώτα.

Βίκτωρ –        Οι γονείς μου επέμεναν, “γιατί δεν παντρεύεσαι”.

Ήμουν ήδη 26, τους είπα, “Αφού επιμένετε , πηγαίνετε και ζητήστε την εσείς οι ίδιοι”, τελικά αυτό χρειαζόταν να γίνει.

Η συγχωρεμένη μητέρα μου έλεγε “Δεν θέλω να είναι μορφωμένη, θέλω μια, που να μπορεί να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, να κάνει ότι χρειάζεται. Εάν είναι μορφωμένη, δεν θα έχει χρόνο να βοηθάει στο σπίτι”, έτσι κι έγινε.

Οι παππούδες μου ήταν πρόσφυγες, είχαν έρθει από την Τουρκία το 1915.

Οι τούρκοι απαιτούσαν από εμάς να αλλάξουμε τα επίθετα μας και πολλοί με τον καιρό τ’ άλλαξαν.

Υπάρχουν επίθετα όπως Αμίροβ, Σαριμαχμούντοβ, Ισλάμοβ. Μας έλεγαν αλλάξτε το επίθετα σας ή την θρησκεία σας.

Αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερο ν’ αλλάξουμε τα επίθετα μας, έτσι κι έγινε.

Έτσι, έφυγαν, έφτασαν εδώ, κι έχτισαν ένα ελληνικό χωριό.

Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη πατρίδα τους.

Πολλοί Αρμένιοι έφυγαν τότε για την Ελλάδα, όχι Έλληνες.

Δεν θα εγκατέλειπαν όλοι τα σπίτια τους και δεν θα έφευγαν για άλλο μέρος, εάν υπήρχαν καλές συνθήκες ζωής και εργασία, ποιος θα έφευγε τότε;

Εκεί που γεννήθηκες είναι η πατρίδα σου. Δεν θεωρώ την Ελλάδα ως πατρίδα μου, το θεωρώ λάθος.

Γεννήθηκα εδώ, και εδώ είναι η πατρίδα μου, γιατί να πάω στην Ελλάδα;

Ήμουν εναντίον της οικογένειάς μου να πάει, τους έλεγα να μην πάνε, αλλά δεν με άκουσαν.

Τα πτυχία τους δεν ήταν αποδεκτά εκεί, δεν τους προσέφεραν δουλειές. Η κόρη μου ήταν δασκάλα εδώ, τώρα εργάζεται ως καθαρίστρια εκεί.

Ο γιος μου ήταν τεχνικός ραδιοφώνου εδώ, εκεί εργάζεται ως εργάτης στις οικοδομές.

Τα πράγματα ήταν καλά στην Ελλάδα πριν. Δεν μπορώ να πώ το ίδιο τώρα, έχει κρίση.

Έχουμε φύγει όχι επειδή ήμασταν δυσαρεστημένοι με τους Αρμένιους.

Όχι, οι Αρμένιοι είναι πολύ φιλόξενοι, μας έχουν φερθέι πολύ καλά, ζούμε σαν αδέλφια.

 Δεν υπάρχουν διαμάχες ανάμεσά μας, παντρευόμαστε ο ένας τον άλλο, τους δίνουμε τις κόρες μας, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους θέματα.

Οι περισσότεροι έφυγαν τότε, μόνο εμείς – οι ηλικιωμένοι μείναμε εδώ.

Τώρα δεν δίνουν χρήματα στους συνταξιούχους εκεί, αν ήμασταν εκεί, πως θα επιβιώναμε;