Το αθλητικό και κοινωνικό πρόσωπο στον “Δήμο Πρότυπο”

Ο Αντιδήμαρχος για θέματα Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης, Κοινωνικής Προστασίας, Πρόνοιας και Υγείας του Δήμου Ξάνθης, Στέφανος Ιγιαννίδης αποτελεί απο τις περιπτώσεις των ανθρώπων που προέρχονται απο τον αθλητισμό και προσπαθεί να δρα για τον αθλητισμό και όχι μόνο καθώς απο την πρώτη του θητεία στο πλευρό του Χαράλαμπου Δημαρχόπουλου έδειξε πως είναι άνθρωπος της δράσης και όχι της θεωρίας.

Ο Στέφανος Ιγιαννίδης έχει ιδιαίτερα πλούσια παρουσία στον αθλητισμό της πόλης, όταν παλαιστής , ποδοσφαιριστής ενώ πριν απο τον Δήμο Ξάνθης που έχει αφοσιωθεί πλήρως απο το 2014, είχε ξεκινήσει και ως προπονητής σε Ακαδημίας έχοντας παρουσία στον Άρη Πετεινού, την φανέλα του οποίου και φόρεσε όπως και τον ΑΕ Ποντίων Ευμοίρου και Απόλλωνα Ξάνθης οπού και κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ως πρωταθλητής.

Άνθρωπος με ανησυχίες, τόσο ως προς το αθλητικό κομμάτι με έντονη δράση σε ποδόσφαιρο, πάλη και πυγμαχία ο Στέφανος Ιγιαννίδης μπήκε στον στίβο της προσφοράς μέσω του Δήμου Ξάνθης το 2014 και μετά την γεμάτη παρουσία του τόσο ως Αντιδήμαρχος στο τελευταίο κομμάτι διατέλεσε Αντιπρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης, Αποχέτευσης Δήμου Ξάνθης, Αντιπρόεδρος στην Επιτροπή Ποιότητας Ζωής Δήμου Ξάνθης και Αντιπρόεδρος του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ξάνθης. Είναι επίσης, μέλος της Σχολικής Επιτροπής Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δήμου Ξάνθης.

Εξέχουσες προσωπικότητες από την πανεπιστημιακή κοινότητα, τον καλλιτεχνικό και αθλητικό χώρο,το χώρο της δημοσιογραφίας, αλλά και της πολιτικής που διακρίθηκαν για την προσφορά τους τίμησε σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, με τιμητικές διακρίσεις και παράσημα της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τίμησε τον Χριστόφορο Αλεξανδρίδη, ΕΠΟΠ Δεκανέα (ΠΖ). Ο Χριστόφορος Αλεξανδρίδης το Σάββατο της 28ης Ιουλίου 2007 θέτοντας τη ζωή του σε άμεσο κίνδυνο, βούτηξε στη θαλάσσια περιοχή του «Αγίου Ιωάννη» του δήμου Αβδήρων του νομού Ξάνθης,ανέσυρε από τη θάλασσα και έσωσε από βέβαιο πνιγμό ιδιώτη, προσφέροντάς του έγκαιρα τις πρώτες βοήθειες, μέχρι τη διακομιδή του στο Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Ξάνθης.

Σαριμαχμούντοβ Σαβέλλιος του Αλεξάνδρου (20 Μαΐου 1918, ΣΣΔ Αρμενίας, περιοχή Στεπαναβάν, χωριό Γιαγντάν – 17 Φεβρουαρίου 1998, Μόσχα) – βετεράνος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, υπηρέτησε με τον βαθμό του υπολοχαγού και ειδικότητα ελευθέρου σκοπευτή, από τις 09 Οκτωβρίου 1938 έως τις 27 Δεκεμβρίου 1946. Ξεκίνησε την στρατιωτική του πορεία από την Λευκορωσία (Λιπνικί) και ολοκλήρωσε στην Κίνα (Χέιχε), μετά από 8 χρόνια στρατιωτικής θητείας.

Πρώτα χρόνια

Ο Σαριμαχμούντοβ Σαβέλλιος γεννήθηκε στις 20 Μαΐου 1918, στο χωριό Γιαγντάν της περιοχής Στεπαναβάν της Αρμενίας, κατάγεται από αγροτική οικογένεια με 14 αδέρφια. Πέρασε δύσκολα και φτωχικά παιδικά χρόνια. Πήγε σχολείο στο Γιαγντάν, στην συνέχεια αποφοίτησε από Τεχνικό Λύκειο Ζωικής Παραγωγής του Στεπαναβάν.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα στις 09 Οκτωβρίου του 1938, οπού παρουσιάστηκε στην πόλη Ροστόφ. Τον Σεπτέμβριο του 1939 η θητεία του συνέπεσε με την γενική επιστράτευση της χώρας, λόγο της εμπλοκής της Σοβιετικής Ένωσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για τις άριστες επιδόσεις του, επιλέχθηκε να εκπαιδευτεί σε Σχολή Αξιωματικών και με το πέρας της εκπαίδευσής του στις 19 Αυγούστου 1939, μετατέθηκε στην 107 Μεραρχία του 586 Συντάγματος Πυροβολικού του νεοσυνταχθέντως σώματος στρατού «2-я Краснознамённая армия» του Άπω Ανατολικού μετώπου, στην πόλη Благове́щенск, που στόχο είχε την φύλαξη του μετώπου της Σοβιετικής Ένωσης με την Ιαπωνία.
Έχοντας άριστες επιδόσεις κατά την εκπαίδευσή του στην σκοποβολή, του ανατέθηκε η εκπαίδευση της διμοιρίας ελευθέρων σκοπευτών, ενώ παράλληλα υπηρετούσε στο σώμα σύλληψης και προσαγωγής εγκληματιών πολέμου και λιποτακτών με τον βαθμό του υπολοχαγού.

Υπηρέτησε στο ίδιο σώμα όλη την υπόλοιπη περίοδο της θητείας του, με αποκορύφωμα την επιχείρηση «Сунгарийская – Songhua» στις 10 Αυγούστου 1945, όταν πραγματοποιήθηκε η μετάβαση του σώματος του Άπω Ανατολικού μετώπου, στο οποίο υπηρετούσε, στην αντίπερα όχθη του ποταμού Αμούρ της επαρχίας Χέιχε της Κίνας, με στόχο την εξάλειψη των Ιαπωνικών στρατιωτικών σχηματισμών στην επικράτεια της Μαντζουρίας. Για την μνημόνευση της απόβασης αυτής έχει τοποθετηθεί στην παραλιακή της πόλης Благове́щенск μνημείο θωρακισμένου πολεμικού πλοίου. Παρέμεινε στρατιωτικά ενεργός άλλον ένα χρόνο και απολύθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1946.

Μεταπολεμικά χρόνια

Μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο το 1946, αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του Ερεβάν με βαθμό «Άριστα» και ειδικότητα σύμβουλου Πολιτικών Επιστημών. Στην συνέχεια για δυο χρόνια υπήρξε πρόεδρος του σωματείου αγροτικής παραγωγής «Колхоз», μέχρις ότου να αναλάβει ως δάσκαλος στο σχολείο του χωριού Γιαγντάν, ενώ παράλληλα σπούδαζε στο παιδαγωγικό πανεπιστήμιο του Ερεβάν με ειδικότητα Ιστορίας και Γεωγραφίας.

Πέρα απο την επαγγελματική του υπόσταση, υπήρξε πρόεδρος του πολιτικού σωματείου του χωριού Γιαγντάν.

Οικογένεια

Κατά την επίσκεψη του στην αδερφή του Κυρσάνοβα Χρύση, η οποία κατοικούσε στο ελληνικό χωριό Οπρέτι της περιοχής Μαρνεούλι της Γεωργίας, γνώρισε την μελλοντική του σύζυγο, Λαυρέντιεβα Ταμάρα, με την οποία παντρεύτηκαν το 1947 κι απέκτησαν 3 παιδιά, τον Αλέξανδρο, τη Νίνα και τον Βαλέριο.

Το 1956 έκτισε το σπίτι του στο χωριό Γιαγντάν, στο οποίο έζησαν με την γυναίκα του για 33 χρόνια, μέχρι τον καταστροφικό σεισμό της Αρμενίας το 1988. Τον επόμενο χρόνο αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στο Κρίμσκ της Ρωσίας, όπου είχε εγκατασταθεί ο μικρότερος τους γιος.

Οι δάσκλοι του χωριού Γιαγντάν, δεκαετία 1960

Ο Εδουάρδος Σιδωριάδης(Αμοίρωβ) γιος του Χριστόφορου και της Ρόζας γεννήθηκε στις 25/01/1960 στο ποντιόφωνο χωριό Γιαγντάν της Αρμενίας. Από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας του, τα δύο αγόρια, ο Εδουάρδος και ο Αλέξανδρος από πολύ μικρή ηλικία ξεχώριζαν για το έμφυτο ταλέντο τους, με κλίση στα εικαστικά. Από την προσχολική τους ηλικία, γνώριζαν ήδη ότι θα ακολουθούσαν τον φωτεινό δρόμο του Θεού Απόλλωνα.

Η πρώτη του επαφή με την τέχνη

Στον παιδικό σταθμό ο Εδουάρδος ξεχώριζε για τις χειρωνακτικές του ικανότητες, πλάθοντας από πλαστελίνη έδινε πνοή στα άψυχα υλικά και τα ζωάκια που έπλαθε “ζωντανεύαν” στα χέρια του. Ήταν τα μοναδικά ζωάκια που συνέλεγαν οι δάσκαλοι μετά το πέρας της σχολικής χρονιάς για να τα δείχνουν με υπερηφάνεια στις επόμενες τάξεις. Μετά το πέρας της ημέρας στον παιδικό σταθμό, τα αδέρφια έσπευδαν να φτάσουν στο πήλινο βράχο στο πίσω μέρος της αυλής τους για να σκαλίσουν ανθρώπινα ομοιώματα, πράγμα που προτιμούσαν από το παιχνίδι στην γειτονιά.

Από μικρός θυμάται τον εαυτό του να βουτάει τα χέρια του στον πηλό και τις μπογιές και να  καλλιτεχνεί ότι βρεθεί μπροστά του.

Ο Εδουάρδος τελειώνοντας την 8η τάξη, συνεχίζει τις σπουδές του στο Τεχνικό Επαγγελματικό Λύκειο ως ηλεκτρολόγος για δύο έτη στην πόλη Ντιλιτζάν της Αρμενίας. Αυτοδίδακτος 15 χρόνων κάνει την πρώτη του αγιογραφία, τον  Αγιο Γεώργιο για το παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία στο χωριό μας. Σε ηλικία 17 χρονών πηγαίνει στην πρωτεύουσα της Αρμενίας, το Ερεβάν για να εργαστεί δίπλα στον καλύτερο τεχνοποίο εκείνης της εποχής εμβαθύνοντας στα μυστικά της τέχνης και εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του. Σε ηλικία 19 χρονών, πλέον ως αυτοδίδακτος ζωγράφος, γλύπτης και αγιογράφος γίνεται γνωστός και η φήμη του απλώνεται σε όλη την επικράτεια της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Μετακομίζει στην πόλη Κρίμσκ της Ρωσίας για να αφήσει το στίγμα του στον τομέα της διακόσμησης σπιτιών, μαγαζιών, θεάτρων και κρατικών αιθουσών. Στις τοιχογραφίες ακολουθεί το Βυζαντινό στυλ χρησιμοποιώντας ελαφριά και ανοιχτά χρώματα που γαληνεύουν το μυαλό και την ψυχή, δημιουργώντας πολύ γοητευτικά έργα, στα οποία κυριαρχεί η ηρωική διάθεση και απεικονίζονται αναπαραστάσεις από την αρχαία ελληνική και ρωμαίικη εποχή.

Το 1991 αφήνοντας πίσω αναγνώριση και δόξα, εγκαθίσταται με την οικογένεια του στην Μητροπολιτική Ελλάδα, την μητέρα πατρίδα. Για δύο χρόνια μένει στην Αθήνα και το ‘93 μετακομίζει στην Αλεξανδρούπολη, όπου και διαμένει μόνιμα. Έκτοτε αναλαμβάνει διάφορα έργα ασκώντας το αντικείμενο που αγαπάει όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Ανάγλυφες παραστάσεις ρωμαίικης εποχής

Η οικογένεια του

Από τα δύο παιδιά του, η κόρη του ζει μόνιμα στην Αλεξανδρούπολη με την οικογένεια της, ενώ ο γιος του Χρήστος,  εργάζεται και ζει στην Γερμανία με την οικογένεια του.

Αφιέρωμα από τον γιο του

– Από μικρός θυμάμαι στο σπίτι μας να υπάρχει ο προσωπικός χώρος του πατέρα μου, ένα δωμάτιο όπου έμπαινε για ώρες και ημέρες και χανόταν στις δημιουργίες του.

– Όμως πάντα ήταν κοντά μας!

– Με την υπομονή και επιμονή του κατάφερε να γίνω αυτό που είμαι σήμερα!

– Από μικρός ανακάλυψα και γω το οικογενειακό μικρόβιο που κυλούσε στις φλέβες μου.

– Από 13 χρονών μπορούσα να βοηθήσω αλλά και να βγάλω γλυπτά!

– Ο πατέρας μου ήταν η αρχή μου για να αγαπήσω την Ελληνική Ιστορία και μυθολογία και προπαντός την οικογένεια.

– Βρισκόμενος πλέον σε μια ώριμη ηλικία και έχοντας κρίση, ευχαριστώ και ευγνωμονώ τον πατέρα μου, που μου έδειξε από τα πρώτα μου βήματα την σωστή κατεύθυνση στη ζωή.

Άλλες δεξιότητες

Ο κ. Σιδωριάδης ως πολυτάλαντος άνθρωπος, παίζει τρία μουσικά όργανα – κιθάρα, νταούλι και ακορντεόν, μελετάει την αρχαία ψυχολογία και ετοιμάζεται να γράψει βιβλίο με θέμα έκπληξη για όλους εμάς.

Αγαπημένη του Αρχαία μορφή δεν θα μπορούσα να είναι άλλος αντάξιος παρά ο Ζευς – Δίας!

Συνέντευξη: Άννα Σπυρίδου

Ένας γιατρός που μιλά στις ψυχές των Ποντίων με τους στίχους του

Ο Μιχάλης Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 30 Αυγούστου 1977 στην Αρμενία. Η καταγωγή του από την πλευρά του πατέρα του είναι από την Αργυρούπολη (σημερινό Γκιουμούσχανε) της Τραπεζούντας, και συγκεκριμένα από την περιοχή Ακ Τεν Μετέν. Οι κάτοικοι αυτής της περιοχής μετακινήθηκαν στην Αρμενία και δημιούργησαν δύο νέα χωριά, το Ακ Τεν και το Μετέν. Στο Μετέν ήταν κυρίως ανθρακωρύχοι οι οποίοι δούλευαν στα ορυχεία. Μεταφέρθηκαν εκεί από τον Πόντο επί Αικατερίνης Β΄ στα μέσα του 18ου αιώνα. Η αυτοκράτειρα της Ρωσίας εκείνη την περίοδο βοήθησε τους ελληνικούς πληθυσμούς και τους έφερε στα ορυχεία για να βρουν δουλειά.

«Είχαμε πέντε ελληνικά χωριά στην πόλη Στεπαναβάν, στην Αρμενία. Το χωριό του πατέρα μου λεγόταν Γιαγκντάν. Ήταν αμιγώς ποντιακό χωριό στο οποίο ακόμα και οι πολύ λίγες –μετρημένες στα δάχτυλα– οικογένειες Αρμενίων μιλούσαν την ποντιακή διάλεκτο. Κι έτσι την έμαθα κι εγώ. Από την άλλη, η μητέρα μου ήταν από ένα διπλανό ελληνικό χωριό που βρισκόταν στη Γεωργία, το Χασχάταλα, στα σύνορα με την Αρμενία. Μιλούσαν μια λίγο διαφορετική ποντιακή διάλεκτο.

»Στο σπίτι μας στην Αρμενία μιλούσαμε αποκλειστικά ποντιακά. Ήξερα βέβαια και την αρμενική και τη ρωσική γλώσσα. Όμως στο σπίτι απαγορευόταν να χρησιμοποιούμε άλλη γλώσσα. Τα έθιμά μας μας επιβάλλανε να μιλάμε αποκλειστικά την ποντιακή διάλεκτο. Από μικρός λοιπόν άκουγα δύο διαφορετικές διαλέκτους με μικρές διαφορές στο λεξιλόγιο και στον τρόπο προφοράς επειδή ήταν από διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές του Πόντου» δήλωσε στο pontos-news.gr ο Μιχάλης Νικολαΐδης.

Η πρώτη επαφή με τη στιχουργική

Ο Μ. Νικολαΐδης ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1994. Έμεινε δύο χρόνια και σπούδασε τουριστικά στον κλάδο μαγειρικής στη Θεσσαλονίκη. Έφυγε πίσω στην Αρμενία για μικρό χρονικό διάστημα και έπειτα επέστρεψε πια μόνιμα στην Ελλάδα. Σπούδασε Ιατρική στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης στην Αλεξανδρούπολη, και μέχρι τότε, ποτέ δεν είχε σκεφτεί να γράψει στίχους ποντιακού τραγουδιού. Την έμπνευση του την έφερε μια ποντιακή λύρα που αγόρασε στη Θάσο, η οποία του άλλαξε τη ζωή.

«Όταν έκανα το αγροτικό στη Θάσο, ήρθα σε επαφή με ποντιακούς συλλόγους της Καβάλας. Απέκτησα φίλους, πήγαινα στους χορούς τους, και μια μέρα αποφάσισα να αγοράσω μια ποντιακή λύρα. Ήταν χειμώνας τότε, και μιας και δεν είχα με τι να ασχοληθώ, άρχισα να ασχολούμαι με τη λύρα. Εκεί μου ήρθε για πρώτη φορά η ιδέα να γράψω ένα στίχο. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να προσπαθήσω να γράψω μόνο ένα τραγούδι ποντιακό. Οι πρώτοι μου στίχοι μέχρι και σήμερα δεν έχουν γίνει ακόμα τραγούδι, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα γίνουν» λέει ο Πόντιος στιχουργός.

Μιχάλης Νικολαΐδης: «Πίστευα και πιστεύω ότι ο καθένας πρέπει να βάλει ένα λιθαράκι σε αυτό που λέγεται ποντιακό στοιχείο».

Η σχέση του με τον Στάθη Νικολαΐδη που αναζωπύρωσε το ταλέντο του
«Τους πρώτους μου στίχους τούς έγραψα το 2004. Μετά, για πολύ καιρό, δεν έγραφα καθώς δεν ήξερα αν είχαν αξία οι στίχοι μου. Όλα όμως άλλαξαν όταν μια μέρα γνώρισα τον Στάθη Νικολαΐδη. Συζητήσαμε και του έδειξα κάποιους από τους στίχους μου και αμέσως εκδήλωσε έντονο ενδιαφέρον. Τότε ήταν που ολοκλήρωνε το δίσκο με τον Χρήστο Παπαδόπουλο. Όμως επειδή του άρεσε πολύ ο στίχος με τη καλομάνα, τον συμπεριέλαβε κι αυτόν.

»Οι πρώτοι στίχοι μου, λοιπόν, που έγιναν τραγούδι ήταν η “Ρωμαίισα καλομάνα” που ερμήνευσε η Πέλα Νικολαΐδη σε μουσική του Χρήστου Παπαδόπουλου. Ήταν ο πρώτος που με εμπιστεύτηκε και έγραψε μουσική πάνω στους στίχους μου· έκτοτε έχουν βγει και άλλα τραγούδια. Νομίζω ότι έχω ακόμα πολλά να δώσω. Έχω πολλούς στίχους ακόμα που δεν έχουν μελοποιηθεί, και συνεχίζω να γράφω» μας λέει.

Οι στίχοι που έγιναν επιτυχία
Ο Μιχάλης Νικολαΐδης έχει γράψει τους στίχους στο «’Σ σα Μάγαρα τη Σάντας» του Δημήτρη Καρασαββίδη, στο «Ρωμαίισα καλομάνα» της Πέλας Νικολαΐδη, στο «Μη λησμονείς πουλόπο μ’» με τον Γιάννη Πλούταρχο και τον Αλέξη Παρχαρίδη, καθώς και στο «Επογιατίεν κόκκινον το χώμαν α’ σο αίμαν», που ερμηνεύουν ο Κώστας Αγέρης και η Μελίνα Ασλανίδου.

Παλαιότερα είχε γράψει έναν ποντιακό ύμνο για τον ΠΑΟΚ, τον οποίο έχει μελοποιήσει ο Δημήτρης Καρασαββίδης, καθώς και για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, ο οποίος επίσης θα μελοποιηθεί σύντομα. Πρόσφατα, συνέθεσε και έναν ύμνο για την ΑΕΚ με σκοπό να στηρίξει την προσπάθειά της να χτίσει το νέο της γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια. Όμως, αγαπημένη του ομάδα είναι η εθνική Ελλάδος. Όπως δήλωσε, υποστηρίζει όλες τις ομάδες που εκπροσωπούν τον προσφυγικό ελληνισμό.

Μ. Νικολαΐδης: Αγαπώ το ίδιο και την ΑΕΚ, και τον ΠΑΟΚ και την Καλαμαριά.

Η συγκλονιστική ιστορία της γιαγιάς του
Συγκλονίζουν και συγκινούν ιδιαίτερα οι ιστορίες που του αφηγήθηκε η γιαγιά του κατά την παιδική του ηλικία, που τον στιγμάτισαν. Πρόκειται για τη μητέρα του πατέρα του, η οποία γεννήθηκε το 1910 και πέθανε στα 99 της χρόνια.

«Πάντα θυμάμαι την ιστορία της γιαγιάς μου, η οποία είναι χαραγμένη βαθιά μέσα μου. Όπως μου είχε αφηγηθεί, όταν ήταν 18 χρονών, είχε ξεκινήσει με την οικογένειά της από το χωριό της Αρμενίας με προορισμό την Ελλάδα. Είχαν φτάσει στο Βατούμ της Γεωργίας όπου βρισκόταν το λιμάνι. Εκεί το μισό χωριό είχε προλάβει να φύγει στην Ελλάδα και το άλλο μισό, απ’ όσο θυμάμαι, δεν είχε χωρέσει στο καράβι. Πλέον είχαν έρθει οι Σοβιετικοί στην εξουσία και απαγόρευσαν τον απόπλου των υπόλοιπων Ελλήνων.

»Αναγκάστηκαν να επιστρέψουν πίσω στο χωριό τους, όμως αποδεκατίστηκαν καθώς προσβλήθηκαν σχεδόν όλοι από ελονοσία. Εκεί η γιαγιά μου έχασε τους γονείς της και τα αδέλφια της κι έμειναν μόνες τους δύο αδελφές, η Σοφία και η Όλγα. Στην Αρμενία τότε υπήρχε ο αμερικανικός Ερυθρός Σταυρός, ο οποίος τις φιλοξένησε. Με την έλευση των Σοβιετικών και στην Αρμενία, ο Ερυθρός Σταυρός των Αμερικανών έφευγε πίσω προς την Αμερική και έπαιρνε μαζί του και τα ορφανά παιδιά. Βρέθηκε κάποιος θείος μακρινός της γιαγιάς μου και δεν επέτρεψε να φύγουν τα κορίτσια στην Αμερική. Όμως ο ξάδελφος της γιαγιάς μου, ο Στέφανος, ταξίδεψε τελικά στην Αμερική.

»Όλη της τη ζωή προσπαθούσε να τον βρει, όμως δεν τα κατάφερε. Κατάφερε όμως να βρει την ξαδέλφη της, η οποία ήταν ανάμεσα στους μισούς οι οποίοι πρόλαβαν να μπουν στο καράβι για την Ελλάδα. Αυτή η συνάντηση έγινε μετά από 80 χρόνια, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό της. Πρόκειται για μια από τις πολλές συγκλονιστικές ιστορίες που μου αφηγήθηκε στο παρελθόν και που με συγκινούν ιδιαίτερα. Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν πολλές δυσκολίες στη ζωή τους, την ανάμνηση των οποίων την κουβαλάω κι εγώ» είπε ο Μιχάλης Νικολαΐδης.

Συνέντευξη: Κώστας Τσενκελίδης.

Στίχοι: Μιχάλης Νικολαΐδης
Μουσική: Δημήτρης Καρασαββίδης